Sinds 1999 ben ik werkzaam in de geestelijke gezondheidszorg met de focus op kinderen, jongeren en hun gezin. Ik ben erkend psychotherapeut en erkend systeemtheoretisch supervisor. Vanuit die context verdiep ik me sinds 2018 in situaties van hoogconflict of de zogenaamde 'vechtscheidingen'. Samen met een collega werkte ik een methodiek uit die gebaseerd is op de visie van het parallel solo-ouderschap. Die methodiek beschreven we in het boek 'Blijven staan ondanks de storm - Handvatten voor ouders in een hoogconflictscheiding'. De visie van het parallel solo-ouderschap gaat in tegen het dominante discours dat ouders in het belang van het kind samen ouder moeten blijven.
Voor het meerendeel van de gescheiden ouders lukt dit gelukkig wél, heel natuurlijk of dankzij een bemiddelingsproces. Maar voor een aantal ouders lukt dit niet (of niet meer). Dit zijn de ouders die in een zogenaamde 'vechtscheiding' terecht komen. Tussen hen is er té veel gebeurd, zowel tijdens als na de relatie. Het gaat hier vaak om ouders die in hun eigen voorgeschiedenis reeds kwetsuren in de hechting opliepen. Hen moeten we ontslaan van de druk die uitgaat van de maatschappelijk dominante verhalen om samen ouder te blijven. Een zucht van de ander, een trek in het gezicht, de manier van praten van de ander, is vaak genoeg om in een vecht-vlucht-bevries-modus te gaan waardoor het onmogelijk is om de ouder te zijn die je kind verdient. Binnen de visie van het parallel solo-ouderschap nodigen we deze ouders uit om te focussen op hun ouder-kind-relatie en stellen we hen in staat om opnieuw het eigenaarschap te nemen voor hun ouderrol. De focus ligt niet langer op het oplossen van het conflict tussen de ouders maar op de de-escalatie van het conflict met het oog op de behoeften van het kind. Want het is net onder de aanhoudende conflicten dat kinderen lijden.