Sinds 2008 ben ik in het pleegzorgverhaal gestapt. Ik ben een alleenstaande (pleeg)mama: een eigen volwassen dochter, 2 pleegkinderen die hier wonen sinds ze klein zijn (intussen 14 en 16j) en daarnaast vang ik bijna continu max 2 pleegbaby’s op in crisis en korte termijn. Deze kindjes komen meestal vanuit de materniteit, vaak verslaafd geboren (alcohol, drugs, …). FAS en NAS baby’tjes in medische taal
Het is een mooi, intens en niet altijd even makkelijk verhaal. Pleegkinderen opvangen, of het nu tijdelijk of definitief is, is naar mijn gevoel wél het mooiste wat je kan doen.
Naast mijn zorg en liefde voor de pleegkinderen investeer ik altijd in een band met de bio-ouders, zonder (voor)oordeel. Zij hebben ook vaak een tragisch verhaal.
De reden waarom ik pleegouder ben geworden komt hoofdzakelijk vanuit mijn eigen traumatische kindertijd. Ik heb van mijn vroegkinderlijke trauma’s een kracht gemaakt en kan dus naast mijn rijke ervaring als pleegouder ook terugvallen op mijn eigen ervaring en dat maakt me een dubbele “ervaringsdeskundige”
De relaties binnen de jeugdhulp zijn niet evident : emotioneel versus professioneel betrokken partijen met elk een eigen visie of wens. sommigen staan heel dicht bij het betrokken kind, anders (vaak met meer beslissingsrecht) staan er veel verder af.
We proberen vanuit onze ervaring bruggen te bouwen met Pleegzorg, Kinderrechten Commissariaat, om de pijnpunten die we al lezen sinds 2014 in de verslaggeving van Kinderrechten Commissariaat, weg te werken ! Dit loopt ontzettend moeizaam, ondanks onze positieve bedoelingen,.. de rangen sluiten zich keer op keer.
Ik ben beheerder van de Facebook groep "Pleegouderforum België | Actieve Pleegouders" met +/-1000 leden, actieve pleegouders.
Vroegkinderlijk trauma, hechtingsstoornis, de zorg voor een pasgeborene die van zijn mama weg wordt gehaald, het belang en de rol van de biologische ouders, broers, zussen, grootouders...