Julie
De Keersmaecker
Rouw is een complexe en individuele reis die je maakt.
Er bestaat geen mooie rouw. Rouw is vreselijk primitief. Het sleurt
je door de meest negatieve, pijnlijke en primitieve gevoelens die je kunt hebben. Je kunt je de ene dag heel helder voelen en de volgende dag van angst wegkruipen. Er zijn dagen waarop je misschien weer in ontkenning zult verkeren en dagen waarop boosheid de overhand zal nemen. Heel veel verschillende emoties in heel korte tijd krijg je te verwerken. Het is verwoestend. De randen van rouw zijn vlijmscherp. Ook al zie je niets aan de buitenkant, het voelt als een fysieke gapende wond waar met regelmaat met priemen in gestoken wordt. Gekwetste dieren kruipen in hun hol en zijn als het ware met niets anders bezig dan met zichzelf. Al hun energie gaat naar het genezingsproces. Geen afleiding. Aandachtig aanwezig blijven. Alert blijven voor infectiegevaar.
In ons mensenleven gaat dat wat moeilijker. En toch leert het leven mij om dit bij momenten te doen: me terugtrekken in mijn hol. In alle voorzichtigheid bekijken hoe het met mijn wond is gesteld. Wat heeft die nodig? Heeft de wond lucht nodig of juist niet? Verzorging of ondersteuning?
Zou liefde helpen of juist boos durven zijn? Mijn aanwezigheid
of juist niet? Dat noem ik rouwen. Dat moet ik mezelf toestaan. Een dochter verliezen geef je geen plaats. Je leert gaandeweg leven met die wond. En dat gebeurt met horten en stoten. Dit proces heeft me kapotgemaakt. Alle lagen zijn eraf. En het ziet er niet mooi uit.
Graag deel ik een pdf file van mijn laatste boek waar ik niet alleen in woorden maar ook beelden uitdruk hoe ik met mijn verdriet op pad ben gegaan. Het boek is opgedeeld in 3 delen: De diepte van verdriet - Op pad met verdriet - de waarde van verdriet
Contact
Talenkennis
Achtergrond
Verbinding in verlies
Studie(s) en diploma's
Lagere school afgemaakt
Kunst middelbare school
Kunst academie hoge school
2006-2008: werkzaam als grafisch vormgever Drukkerij
2012: Eerste boek “Marie”
2013: Voordrachten aan scholen en bedrijven vanuit eigen ervaring
2014: Arthur Findlay college Londen
2015: Familieopstellingen en familieweek instituut Mirre Nederland
Rouw en verliesverwerking (bleekweide)
2012-2016: Kunstzinnig dynamisch coachen opleiding Breda (voor volwassenen en één jaar specifiek kinderen)
2016—2017: Kunstzinnig dynamisch coachen Breda (Lichaam en stemwerk)
2017-2019: verschillende cursussen en workshops België en Nederland rond zelfontplooing en integratie
2022: Tweede boek “Op pad met verdriet”
Huidige functieomschrijving
Zelfstandig en werkzaam binnen het fonds als spreker en creatieve duizendpoot die zowel heel creatief aan de slag is als de organisatie van kerstmarkt als kleinere evenementen op mij neemt.
Ervaring
Ik ben Julie, mama van 3 kinderen waarvan ik 10jaar geleden mijn dochter Marie heb moeten afgeven aan kanker. Marie had een zeldzame vorm van kanker. 7,5maand hebben we zij aan zij gevochten tegen dat beest en verloren. Dat het delen van mijn verhaal erkenning mag brengen en een opening om te delen zodat je mag voelen dat je niet alleen bent. Ik ervaar dat er vele mensen met een verlieservaring het moeilijk vinden om naar buiten te komen met hun verdriet. Het lastig vinden om hulp te vragen. Misschien zelfs confronterend. Delen is helen. Dat mijn verhaal jullie mag inspireren. Overtuigen dat je het leven terug graag mag zien. Dat je nieuwe kansen en ontgonnen talenten zal ontdekken bij jezelf door op pad te gaan met je verdriet.
Ik heb zelf ondervonden zowel bij mijn dochter als bij mezelf hoe waardevol en noodzakelijk het is om te blijven communiceren. Om te blijven verbinden. De moed hebben om je pijn, je verdriet op tafel te gooien en zo de ander ook uit te nodigen om zijn of haar pijn naast de jouwe te leggen. Dit gaat niet over oplossingen aanreiken. Dit gaat over de moed hebben om jezelf te laten zien in alle kwetsbaarheid. Zonder harnas, zonder verschansing.
Relevante Publicaties
Reveil tijdschrift
Gazet van Antwerpen
Nieuwsblad
Radio
ATV Gent
Mijn media ervaring
Interviews voor kranten, radio en ATV
Andere info
Ik ben Julie. Een eenvoudige vrouw. Een mama die plots ge- 2 confronteerd werd met het grootste verdriet dat een mama ooit kan
ervaren: tien jaar geleden verloor ik mijn dochter Marie aan kanker. In dit boek heb ik op een zachte manier geprobeerd weer te geven wat dat verdriet met mij heeft gedaan. In mijn tekeningen heb
ik mijn verdriet het symbool van een steen gegeven, en met die steen ben ik op pad gegaan. Het is een apart verhaal geworden. Een verhaal met golven. Want zo gaat dat met verdriet: het ene moment verdrink je erin, beneemt het je de adem, of word je erdoor verpletterd. Het andere moment laat je je erin meedrijven en vind je er berusting in.
Het werd een verhaal over vallen en opstaan. Over hoe ver- driet tussen mensen in kan komen te staan, of ervoor kan zorgen dat je anderen om je heen niet meer ziet. Maar ook over hoe je het draag- lijker kunt maken door mensen in je verdriet toe te laten.
In dit verhaal wil ik graag delen hoe waardevol het voor mij is geweest om samen met mijn verdriet op pad te gaan, en zo gaan- deweg nieuwe dingen te ontdekken en te creëren, om dan tot slot weer thuis te komen. Bij mezelf en bij wat me zo lief is.
Het werd een verhaal over jezelf ‘krachtig kwetsbaar’ durven opstellen. En over hoe dit kan leiden tot het herontdekken
van jezelf, van verborgen talenten, en van vriendschappen van de
puurste soort. En zo werd een verhaal van intens verdriet uiteindelijk 3 ook een verhaal van intense liefde.
Mijn leven blijft voor altijd balanceren tussen uitersten, waarbij ik het ene moment durf te erkennen dat ik weer helemaal in mijn pijn en verdriet zit, en het andere moment met dankbaarheid naar mijn verdriet kan kijken en me bewust mag zijn van wie ik ben, van wat me Julie maakt. En verdriet zal daar voor altijd een deel van zijn.
Dit boek is voor iedereen die geconfronteerd wordt met verlies. Jong of oud. Op verdriet staat immers geen leeftijd. Het is een boek waarin je samen kunt bladeren, of waar je rustig in je eentje mee onder een boom kunt gaan zitten. Je kunt dit boek vastnemen en terugleggen. En je hoeft ook niet per se op bladzijde één te beginnen.
Ik wens je herkenning en erkenning toe. En dat je in jouw tempo mag beleven dat verdriet niet enkel zwaarte is, maar dat het je ook vormt, dat het wijsheid brengt, en dat het je in aanraking brengt met de oerkracht in jezelf. Verdriet brengt je terug naar de dingen die er écht toe doen. En verdriet brengt je tot slot ook weer thuis bij jezelf, bij wie je in essentie bent.